ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΩΣ ΝΕΑΡΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Ήμουν ένας μοναχικός νυχτερινός διαβάτης και ένας τακτικός θαμώνας των γωνιών των δρόμων. Μου άρεσε να περπατάω στη νοτισμένη πόλη μετά τα μεσάνυχτα, όταν οι δρόμοι ερήμωναν και τα φώτα των παραθύρων έσβηναν, ολομόναχος και ολοζώντανος πάνω στις αστραφτερές γραμμές του τραμ, κάτω από το φεγγάρι στην άδεια Χάι Στριτ, απέραντα θλιμμένος στους υγρούς δρόμους γύρω από το στοιχειωμένο παρεκκλήσι του Εμπενίζερ. [...] Έγερνα στον τοίχο κάποιου ρημαγμένου σπιτιού στις διάφορες συνοικίες ή περιπλανιόμουν στα άδεια δωμάτια, έστεκα έντρομος στα σκαλιά ή έριχνα ματιές από τα σπασμένα παράθυρα προς τη θάλασσα ή προς το τίποτα, και τα φώτα στους δρόμους έσβηναν το ένα μετά το άλλο. Ή περιφερόμουν σε σπίτια μισοχτισμένα, με τον ουρανό κολλημένο στη στέγη τους, τις γάτες στις σκάλες και τον αέρα να ταράζει τους σκελετούς των υπνοδωματίων . Δέκα διηγήματα του Ντίλαν Τόμας με επίκεντρο τον ίδιο, ως παιδί, έφηβο και νεαρό άντρα, τα οποία αποκαλύπτουν την ικανότητα του συγγραφέα να παρουσιάζει τη μεγάλη εικόνα εστιάζοντας στους μικρούς ήρωές της, να εντοπίζει το κωμικοτραγικό και το παράλογο της καθημερινότητας, να υπογραμμίζει την κοινωνική υποκρισία. Δέκα ιστορίες που ιχνογραφούν τον τόπο στον οποίο τόσο συχνά επιστρέφουμε μεγαλύτεροι, όταν η καταβύθιση στην αγωνία της ψυχής αναζητά το φως: τα ξέφωτα της νεότητάς μας, του μοναδικού παραδείσου που διαβαίνει ο άνθρωπος, αυτού της αγνότητας και της άγνοιας.